Ze ‘was’ voor wij konden zijn, maar wat waren we mooi in die kleine korrels van tijd.

Met mijn spinnende kat, en alles intact.
Maar toch huilend op de bank.

Dit keer is het niet terugtellen in stapjes van 7 vanaf 400, of dieren opnoemen met de letter R of vertellen wat er zich in mijn keuken bevindt terwijl ik op mijn bovenbenen sla.

“Je moet om hulp gaan vragen” zegt ze tegen me.

Wij zijn vrouwen die op zichzelf kunnen passen.
Toch?

Want ik verlang naar jullie goedkeuring, naar de mooie momenten die jullie mij hebben gegund door een positief moment van aandacht, een aanraking niet altijd gewild maar altijd gevuld met bevestiging: ik ben leuk genoeg.

Ik heb dat kloteding notabene vannacht nog lopen ontleden, op zoek naar iets waar ik nu mijn vinger al niet meer op kan leggen.

Op terug bij af in een nieuw jasje.

Je pakt je telefoon, maar ik neem niet meer op
Je belt zelfs bij de buren aan, maar niemand doet nog open
Mijn voordeur zit op slot en ik
Ik ben niet langer thuis

Ik dacht dat ik alles goed deed.
En toch…toch viel alles uit elkaar.

Het begon allemaal bij dat kwarktaartje.
Ik schreef het volgende verhaal. Verzonnen, met grote kenmerken van de waarheid. Een mix tussen de realiteit en fictie: Ik speel er graag mee.

Geniet!

Mijn hart breekt

Vaak dagelijks maar zeker wekelijks voel ik het trekkende gevoel toenemen en losse stukjes naar beneden dwarrelen. Soms zijn het net bloemblaadjes die rustig hun weg naar beneden vinden. Soms zijn het scherven, scherven die uit elkaar spatten en hun sneetjes bloedend achterlaten. En soms is het een draaiende kolk midden op mijn borst die alles met zich meetrekt en samenknijpt.