Gezond thuis
Vannacht ging er niks mis.
Vannacht ging alles heel normaal en heel gezond, en toch ging alles mis.
Ja, ik voelde me verrot en kon het moeilijk van me afschudden, maar ik bleef 2 bier diep (zo goed als nuchter), gaf grenzen aan, en deed mijn best. Ik deed zo mijn best.
Maar alles wat plaats vond, bracht me huilend op de bank om kwart voor 3 s nachts.
Ik schreef kerstkaarten, vergaderde, luisterde naar platen, voerde de kat, en deed heel erg mijn best.
Het waren geen vervelende mensen, begrijp me niet verkeerd. Maar zelfs zijn halve geflirt raakte zachte plekken, tere littekens die zich langzaam op lieten zwellen, tot de ontsteking mij te veel werd.
Ik wees hem plagerig af, bood een ander voorzichtig steun en ook die vertelde ik dat hij beter naar huis kon gaan.
Ik eindigde gezond.
Alleen.
Met mijn spinnende kat, en alles intact.
Maar toch huilend op de bank.
Ik heb het zo fucking goed gedaan, dat ik weet dat al mijn therapeuten en hulpverleners, mega trots gaan zijn, maar voor nu heb ik geen complimenten, geen medaille, niks; dan voelt volwassen zijn toch als een wraakactie van het heelal.
Morgen probeer ik het, langzaam, weg te reizen. Fysiek van me af te zetten, door middel van treinen. We maken het mee.
We gaan het zien.
Welterusten.
Kus
