Pas op jezelf
Pas goed op jezelf.
De mantra van mijn mama naar mij, en van haar mama naar haar.
Teruggetrokken tot oma’s van oma’s.
Het is immers niet alleen trauma dat van generatie op generatie wordt doorgegeven.
Ik ben het eindstation in een rij van vrouwen, die elkaar toestopt goed op zichzelf te passen.
We zetten ogen vol liefde en een kwart bezorgdheid op, en lachen teder terug.
We zeggen altijd:
Ja. Doen we. Komt goed.
Wij zijn vrouwen die op zichzelf kunnen passen.
Toch?
Immers?
Al was mijn oma na lang gestreden, toch wel blij met haar eigen stille muren 7 hoog; ze stierf alleen in het holst van de nacht. Ze paste zo goed op zichzelf, dat wegcijferen een kunst werd, en ze haar dochter vertelde: pas op jezelf.
Mijn mama past op zichzelf. Heeft veel moeten leren, heeft dat dan ook gedaan, en blijft doorgaan. Altijd maar doorgaan, en hulpverlener spelen kan er ook nog wel bij na een nacht die om 9 uur begon en om 3 uur alweer eindigde. Haar volle weken lijken nooit te eindigen, en er kan altijd nog een klusje bij. Ik vraag me af waar haar breekpunt ligt wanneer ze vermoeid afscheid neemt en zegt: pas goed op jezelf.
Ik zeg: komt goed, jij ook. En we doen het geen van beide.
Ik kom van een generatie vrouwen die het de ander zo gunt, maar het zichzelf niet aanleert. Het goede voorbeeld niet toont. Vanuit het onvermogen kwetsbaar te zijn, vanuit het door willen zetten en vanuit de onmacht, nog niet weten hoe het werkt.
Maar elke dag, leer ik een beetje bij.
Ik kan het mijn oma niet meer leren, en mijn moeder bewandelt ook haar eigen pad. Maar ik kan het mezelf vertellen, ik kan het mezelf opleggen. Ik kan nog leren, om weken te legen en plannen te verbranden, in de naam van ‘goed op jezelf passen’. Zodat het ooit, bij een ander, niet een stille wens is, maar een keuze die ik heb kunnen maken, en nu ook de ander gun.
Kus van de
MUS.
