Terug bij af
Dit is niet mijn eerste rodeo, maar toch lijkt er niet veel verandert. Ik type op trendy banken en drink glazen cassis terwijl de woorden me ietwat roestig ter vingers komen. Het is immers al even geleden dat ik dit deed. Mijn ambities waren groot, maar de chaos bleek groter en achteraf ben ik vooral dankbaar weer terug te zijn, dat ik een weg heb weten te vinden.
Ja, dan zit je daar, oude bezigheden op te rakelen in dezelfde soort setting met dezelfde soort ambities en dezelfde soort gevoelens, alleen dan met een verschil van ongeveer 5 jaar. Bløf zingt over Zoutelande, waar ik vooralsnog gekke smaken van in mijn mond krijg, en mijn cassis bubbelt in zoete slokjes.
Ik ben weer terug bij af.
Jaren later en terug bij af. Grinnikend denk ik aan hoe mijn hart toen ook brekende was, dat ik druk bezig was met mijn boek afkrijgen, hoe ik toen mee kon rappen met Ed Sheeran (en dit dus nog steeds kan), het verhuizen (toen voor het eerst) en de dozen die nooit volledig uitgepakt lijken, hoe ik zo mijn best deed maar het me niet altijd lukte.
Terug bij af, en toch een stuk beter af.
5 jaar heb ik niet in stilte voorbij laten gaan. Ik heb golven bevaren en stukken moeten zwemmen met lekke reddingsbanden, maar de zee bracht mij steevast terug aan de kust. Het zand werd een deken terwijl ik de storm bestaarde, en zelfs daar de schoonheid in leerde zien.
Ik maakte fouten, verloor mezelf in de naam van indruk willen maken, leerde hoe zoet dankbaarheid en kwetsbaarheid kunnen zijn als ze hand in hand lopen, werd verliefd (een keer of eh 35) en mocht ook daarvan de zoete vruchten af en toe plukken. Ik leerde iets meer los laten, van me af bijten, vragen stellen, najagen waar ik voor stond en wat ik wilde, ik leerde beter communiceren, lachen om mijn eigen fouten zonder mezelf de grap te maken en liet ook een ander dat niet doen.
Daarnaast overvroeg ik mezelf nog steeds (soms) dagelijks en zijn de blaren inmiddels littekens waar ik op zitten moet. Ik nam mogelijke stappen, maakte verkeerde keuzes en was soms precies datgene waar ik een ander in stilte om veroordeelde, hetgeen ik nooit wilde worden, nooit wilde zijn.
Nu, 5 jaar later, terug bij af maar een stuk gelukkiger. 25 jaar, een kwarteeuw en stevig rijdend op de rails (wel een wat krakkemikkig ijzerwerk met wat gaten en hier en daar een mankement). Ik ben niet meer de jongste in veel situaties, niet meer het wonderkind dat al zo volwassen oogt, en de grappen ten koste van mijn leeftijd vliegen me om de oren (grappen die ik overigens zelf ook vaak maakte en nog steeds maak wanneer het leeftijdsverschil zo’n 2+ is). Ik dacht dat het me zou storen, dat de onzekerheid over de toekomst, het verdriet over verloren tijd me naar de keel zou grijpen, maar niks is minder waar.
25, mensen. VIJFENTWINTIG!
De tocht van 17 naar 25 was geen makkelijke, maar ik leer steeds meer het geluk beet te nemen vanuit alle hoeken en kieren en kan niet wachten wat de komende 10 jaar voor me in petto heeft. Ik ben niet bang voor de 30; ik kijk er reikhalzend naar uit, en hoop te mogen genieten van elke dag die me er naartoe leidt.
Ik beproost je met mijn cassis. Op vangnetten en hun veerkrachtigheid, schaamrode kaken, gezamenlijke rouw, veel te dure cassis, serveersters die Robin heten en op een doodnormale donderdag die ik via mijn neus naar binnen snuif en met mijn longen weer naar buiten duw.
Op terug bij af in een nieuw jasje.
Foto: Eliza Dorstijn
Kus van de
