Re :
137 ongeopende, ongelezen of soms alleen maar onbeantwoorde berichten
Instagram
Facebook
Bumble
Tinder
Pinterest
Gmail
Schoolmail
Om van whatsapp nog niet te spreken.
Oude bekenden die vanuit bekende pijn en gedeelde smart toch altijd een plekje in je binnenkamer hebben gehad
Tantes met updates en dansende neefjes en nichtjes
Nichten met lachende emoticons op de leuke dingen die je nog wel hebt weten te delen door 2 keer op een knopje te drukken
Berichtverzoeken waarvan ik 5 dagen later nog steeds niet weet wat ik ermee aanmoet
Vrienden en goedbedoelenden met filmpjes van beestjes en schetsen die niet bestaan
Een ophoping van “beter maken wat nu niet goed kan zijn”
Maar ik zie alleen hoe we er het beste van maken, en dat de realiteit nog steeds met lege ogen terugstaart
En dat de blik die zij werpt, mijn eigen is
Ik wil je wel bedanken, voor de liefde die je mijn kant opstuurt in de vorm van blije beelden en vragende bezorgdheid
Ik wilde wel, die bezorgdheid graag van je ontnemen of toelichten met weldoordachte woorden
Ik wilde wel die weldoordachte woorden vormen en hervormen en doordenken en omgooien
Maar
Ik heb er de woordenschat nu niet voor
Ik heb er de energie nu niet voorIk kan het even niet meer hebben, om mijn gemoedstoestand constant keer op keer naar een ander te uiten, elke keer weer in een nieuwe vorm
Ik kan mezelf nu even
Niet meer onder ogen komen
Want ik zie het allemaal
Ik zie wat jij niet ziet
Heb kennis die jij niet bezit
Door de bekendheid met mijn eigen ik
Weet ik
Hoeveel kopjes koffie ik om 10 uur drink
En hoeveel keer per dag ik mijn longen veras
Hoeveel slaap ik krijg per nacht
En hoeveel keer ik de avond niet kan hebben
Hoeveel te donker ze kan zijn
En hoeveel keer ik haar miszie
En herzie welke donkere nachten zich nog steeds achter mijn oogleden bewegen
Hoeveel happen ik wegkrijg op een dag
En hoeveel ik er had moeten nemen
Hoeveel tranen ik laat
Hoeveel tanden er nodig zijn het een ander te laten vergeten
Ik was het bijna zelf vergeten; dat ook ik mezelf moet vergeven
Nu de dagen langer branden
Voor de nachten die oneindig duren
Nu ik mijn muren zelf mag vullen
Voor de spullen op de grond
Nu de wereld pas op plaats doet
Voor de dingen die niet lukken
Nu ik oud en wijs genoeg benVoor het verdriet wat ik bezit
Had ik maar beter geweten
En was ik maar anders gebaard
Op een andere manier verjaard
Was ik nog maar even, veilig thuis gebleven
Kon ik maar, desnoods voor even, mezelf wat liefde geven
Want de kachel staat op 18 en de zon brandt hevig door maar
De kou zit in mijn vingertoppen en ik kan ze niet meer aan jou warmen
De boeken staan nog steeds op kleur, genoeg om uit te kiezen
Maar ik kan de woorden niet meer lezen nu ze rondjes zwemmen in mijn hoofd
Ik vervloek Stress nu zij zichzelf, wederom, ongevraagd uitnodigt met praatjes over mijn toekomst
Terwijl ze struikelt over onafgemaakte zinnen en zich verspreekt door mijn faalangst
Ik verdom de bekende chaos die ik niet kan ontsnappen
Van de waterstrepen op de spiegel, tot de vieze pannen op het fornuis
De kraan die stottert wanneer zijn wangen zich te snel vullen met heet water
De ventilator die zijn bek niet houdt, en constant bromt en ruist
En de leuning van mijn bank, die het onder de druk begeeft en aan mij het slechte voorbeeld heeft
Wees niet gevreesd
Ik red me wel voorlopig
Met drie broden in de vriezer
En een blik gevuld met beschimmelde hoop
Met angst voor de dood en al zijn streken
De stemmen in mijn hoofd die
(Nu het eindelijk stil genoeg is)
Niet meer durven te spreken
En mij mijn spraak ontnemen
Ik kan je niet vertellen wat ik je wel of niet kan geven
Of ik mezelf ooit ga vergeven
Maar ondanks de stilte, of zelfs het lawaai
Jou, ben ik niet vergeten
Je pakt je telefoon, maar ik neem niet meer op
Je belt zelfs bij de buren aan, maar niemand doet nog open
Mijn voordeur zit op slot en ik
Ik ben niet langer thuis
Kus van de
